Winnipeg - Brandon 27 - 30 april 2011

Het is zaterdag , de laatste dag van mijn eerste maand Canada. Dit weekend voorspellen ze een cocktail van hevige (ijs)regenbuien gemixt met af en toe wat sneeuw, afgewerkt met hevige rukwinden. Geen weer om een beer door te jagen laat staan een beschaafd beest op een fiets. Twee extra rustdagen op campground `Meadowlark` in Brandon (Manitoba).

                                                                                                         Tijd om te bloggen, tijd voor een verhaaltje.

Er was eens een Belgische fietser die op zijn `Boogie bike`Canada van Oost naar West doorkruiste. Op èèn van zijn vele stops in een sobere jeugdherberg leerde hij een Spanjaard kennen die voor 8 maand op doorreis was, Enric from Barcelona. de Catalaan sprak alleen Spaans en de Vlaming kon enkel de Marseillaise zingen in een andere taal. Na enkele biertjes konden ze eindelijk met elkaar communiceren in een Spaans-Vlaams-Engels taaltje. Er werd veel gelachen, niet alleen omdat het gesprek zo grappig was maar ook omdat de `pints`meer dan alleen hun dorst verdreef. De andere mensen in de bar waren aan het gissen welk taaltje we spraken... Een nieuw komisch duo was geboren. Moraal van het verhaal: Je hebt niet altijd een hete patat nodig om gemakkelijker een andere taal te spreken, alcohol helpt ook....  Leuke avond dus ;-)

Nog een verhaaltje over de gastvrijheid die ik hier mag beleven. Na het passeren van 3 gesloten campgrounds en na 130km kom ik in een klein dorp Mac Gregor aan op een camping waar slechts één camper staat. Ik plaats mijn bescheiden tentje naast de mastodont van een woonwagen en nadat ik geinstalleerd ben neem ik plaats naast mijn woonst om wat te genieten van de warme zonnestralen. De man van de camper stapt op mij af en we doen een klapke. Na een poosje roept zijn halve trouwboek hem voor het avondeten. Gedwee, zoals alle mannen, volgt hij het bevel van zijn vrouw op. Ikzelf haal ook mijn avondeten te voorschijn, bokes met kaas. Maar mijn buurman is er al terug en brengt me een bord met eten plus een appelsien en zelfs nog een pin van Manitoba. het eten smaakt mij. Wildvreemde mensen die je amper 20 minuten kent en die je eten en een souvenier brengen, het is toch een mooi gebaar. Het is natuurlijk ook mogelijk dat ik er uitgemergeld en hongerig uitzie... Na het eten krijg ik zelfs een rondleiding in de grote, luxueuse camper en met de woorden ``als je iets nodig hebt vraag je het maar`` nemen we afscheid en wandel ik naar mijn tent. Voila dat was het voor vandaag.